Με το καλό και το μαλακό την πάμε την συγγένισσα μας, την Εν Ευρώπη, την δικιά μας. Και με τα χαϊδέματα, τα καλοπιάσματα την Αγγέλλω.
Μα αυτή, τίποτα!…
Μας κάνει η Αγγέλλω, την ζόρικη, στο ίσιο δρόμο δεν πάει.
Σε αυλακιά, δεν σιάζει, δεν πέφτει.
Τότε την πήραμε και λίγο, λίγο με το άγριο, της δείξαμε και το περίστροφο!...
Αυτή, με μας γελάει, και μας λέει:
Πως, αυτό μοιάζει με… κολοστρόκι, που παίζουν τα παιδιά, στις μπούλες, τις απόκριες. Μα και αληθινό να είναι, είναι άδειο!...
Και πως να είναι γιομάτο;…
Θα είναι;.. Με τι;…
Με τις δικές μας, τις δανεικές τις σφαίρες;…
Αυτές που σας δώσαμε;...
Από αυτές!...
Καμία δεν φροντίσατε, δεν κρύψατε, δεν υπάρχει!… Δεν τις έχετε!...
Μα, τόσο μυαλό είχατε και έχετε… μας παραγγέλνει, μας λέει:
Ούτε και από αυτές, που προσφάτως σας δανείσαμε, δεν έχετε, δεν φυλάξατε, δεν κρατήσατε, ούτε την μία!... για την κακιά την ώρα!...
Και τώρα ποιος σας φταίει και ποιος σας δίνει;..
Δεν υπάρχουν, τώρα κορόιδα…
Όλες τις ρίξατε, στα όπα!...
Στο γάμο του καραγκιόζη!..
Της στείλαμε μήνυμα σκληρό, και με παραγγελιά σκληρή μεγάλη της είπαμε, της λέμε: Τα λόγια της, λίγο- λίγο να μαζέψει, να μαλακώσει!..
Θα έρθει η ώρα και η στιγμή πικρά, θα το μετανιώσει!..
Δεν μας κάνει χάρη…
Το ότι, περπατάμε αντάμα, μαζί, αυτή, να το έχει σε καμάρι!!.
Και ακόμα περισσότερο της λέμε, να μη μας φοβερίζεις...
Aυτό, πολύ στο φιλότιμο μας, μας στοιχίζει...
Γιατί κάτι ακόμα από το καλό το φαγητό, το φαγοπότι που της προσφέραμε τότε και τώρα μοσχοβολάει, και από το ψητό, μυρίζει….
Και με εμάς, να μη τα βάζεις...
Δεν ξέρεις καλά, τα τέτοια να διαβάζεις!...
Να μάθει να γνωρίζει, που για αυτά, ορίζει, προσβάλει, βρίζει και φοβερίζει…
Φοβερίζεται;...
Προσβάλλεται;...
Υβρίζεται;...
Ο Πλάτωνας;... Ο Αριστοτέλης;.. Ο Σωκράτης;…
Που ξέρει να χαμογελά, ξέρει να υπομένει, και με το χαμόγελο να πεθαίνει;
Όταν, το ήθος, την αρετή, το αγαθό υπηρετεί, και στην αθανασία της ψυχής προσμένει;...
Πιότερο, είναι τιμή σε αυτόν, σε αυτήν, σε σένα....
Αυτοί λένε,να περπατάς, αντάμα με μένα!..
Και για όποιον σφόδρα επιθυμεί να περπατά, ηθικά, ξωπίσω τους, μαζί τους, μαζί μας. Κλείνεται η πόρτα, σε Αυτούς;…
Όποιος, τα τέτοια, αυτά, τα κάνει, τι άλλο περιμένει;…
Πνευματικά, ψυχικά, ηθικά πεθαίνει!
Σκέψου το, θυμήσου!...
Ότι κάπου εδώ στην Ελλάδα το έχουνε, το έχουμε, και βρίσκεται κρυμμένο του, Αχιλλέα το φαρμακερό το δόρυ.
Αυτό το ξέρουν όλοι!...
Και του Μέγα Αλέξανδρου, η εξυπνάδα, η κουλτούρα, η τόλμη!...
Και στην πολύ την δύσκολη,την ώρα, αν χρειαστεί εφεδρικά θα ανασυρθεί, από τον λαό, του Ηρακλή, η ρώμη!...
Τότε θέλεις, δεν θέλεις, στην διδαχή της φιλοσοφία αυτών, θα ακούσεις, και θα υπακούσεις!...
Θα υποκλιθείς, οικειοθελώς, η με το ζόρι!...
Αυτή βουρλίστηκε πολύ, [δεν θυμάται την τότε μεγάλη βασίλισσα την μάνα του ….,] με τις παραγγελιές που ακούει…
Από αυτά, τα τέτοια, τα φιλοσοφήματα τα ξέχασε, δεν τα χαμπαριάζει, μας λέει κατάμουτρα ότι δεν μας λογαριάζει!
Και με πείσμα τα δανεικά γυρεύει ,μας λέει, δικά της είναι και δεν τα ζητιανεύει.
Να της ξεχρεώσουμε, να της δώσουμε τα δανικά της, αυτά που λένε και γράφουνε, τα κιτάπια τα δικά της.
Να αφήσουμε τα χούγια, τα τσάπια και μη της κάνουμε πια άλλες φιγούρες, άλλα τσαλιμάκια!...
Γιατί!..
Με αυτά που τους χρωστάμε, θα μας κάνει, που δεν θα έχουμε, ούτε μπουκιά ψωμί να φάμε!….
Και να αφήσουμε μας λέει, και όσο ακόμα είναι καιρός, να κόψουμε τα όπα, γιατί θα πέσει στην κεφαλή μας, με το στειλιάρι, η σιώπα!...
Και ίσως να έχει δίκιο που αυτά, τα δανεικά, με πείσμα να ζητάει, δεν πρέπει όμως να μας τυραννάει!..
Δεν φταίει αυτή, για το κατάντημα μας, ας είχαμε εμείς, τα μυαλά μας!...
Πάψε Αγγέλλω, Αγγελικούλα να απειλής, μη μας τα λες απότομα, αυτά ούλα και έλα στα λογικά σου, κοντεύει, όπου να είναι, θα έρθει και εσένα η σειρά σου…
Μάζεψε τα λόγια σου [θε να] και θα σου κοντύνουν τα φτερά σου!...
Εμείς λεφτά, τώρα δεν έχουμε, να πάρεις τα δικά σου.
Εσύ μας πλάνευες τότε και μας έστελνες μάρκα, λεφτά!..
Να ξεριζώσουμε την ελιά της Αθηνάς!..
Να κόψουμε τα δέντρα!..
Να ξεριζώσουν τα αμπέλια του Βάκχου!...
Του Διονύσου τις σταφίδες!..
Να μείνουν χέρσα τα μποστάνια!...
Για να μας πουλάς εσύ, τα προφαντά, να βγεις στην επιφάνεια!...
Για θυμήσου, για σκέψου το και λογικέψου λίγο, λιγάκι…
Τότε θα θυμηθείς και θα σε πιάσει το φιλότιμο, θε να σε πιάσει, όπως τότε, στο γλέντι των συναλλαγών, το μεράκι!...
Σκέψου, θυμήσου…
Πως και εμείς κάποτε, δανεικά, σου δώσαμε να φας, να ζήσεις και πίσω να τα γυρίσεις!...
Τα γύρισες;
Την μία, μας τα πήρες, το απόθεμά μας!...
Το χρυσό!...
Με τα τανκς και με το ζόρι, μας άδειασες το πορτοφόλι!...
Οφειλόμενα σε χρυσό ήταν αυτά τα χρωστούμενα!...
Θυμάσαι;…
Αυτά που τότε υπόγραψες και είπες, τώρα, να περάσει η κακή η ώρα, η μπόρα…
Η περίσταση...
Μας είπες θα έρθει και η καλή η εποχή η ώρα!..
Και εμείς σαν φίλοι έμπιστοι, τίμιοι, καλοί, μπεσαλίδες, φανήκαμε σε σένα μερακλήδες…
Και στην περίστασή σου, ήρθαμε και γενήκαμε και με το χρυσό μας ακόμα, αρωγοί σου!...
Να στυλώσει το ήθος σου να αποκασταθεί η τιμή σου!...
Και σήκωσες, εσύ το κορμί σου!..
Αυτά τα χρωστούμενα τα γράψαμε με το τεμπεσίρι, το σφουγγάρι να τα σύρει.
Τα γράψαμε πίσω από την πόρτα… για ρώτα!...
Και πέρασε από τους δικούς μας τους τρανούς από λύπηση τους, στην καταστροφή σου, το σβηστήρι, στο τεμπεσίρι από την πόρτα!
Σαν πρώτα!...
Τα αφήσαμε αυτά στο φιλότιμο σου!...
Για είναι η σκέψη, ο σκοπός, δικός σου!..
Την άλλη φορά για να σμίξεις με την αδελφή σου, να αδελφώσεις, για να σωθείς και άλλα, σου τα δώσαμε και σε σώσαμε… και τώρα αντί το ευχαριστώ, μας κάνεις τον σκληρό… Τον καμπόσο!...
Δεν θυμάσαι Αγγελικούλα μου, πως τώρα, προηγουμένως, προσφάτως, από τα δανεικά, μαζί προφανώς, τα τρώγαμε σε προφαντά, ακράτως.
Με την κάρτα την βίζα αγκαλίτσα, πηγαίναμε βολτίτσα!...
Τότε, για θυμήσου!...
Στο άνετο είμαστε και οι δυο μας, χωρίς πολλές σκοτούρες στο μυαλό μας.
Ούτε σκέψεις και καπρίτσια, δεν είχες τότε, καμία τέτοια πονηρίτσα…
Καθόλου, μα καθόλου!
Τώρα ακόμη, ακόμα, εσχάτως , σε Μπεμ βέ και Μερτσέντες μας έκανες, με έκανες, μας πούλαγες με ενθάρρυνση, να είμαι γεμάτος…
Μαζί, σε καζίνο, καμπαρέ, τα φάγαμε ούλα…
Τότε κάναμε χαρούλα!...
Για να φανώ σε ,σε, φιλότιμος, ασκελής, σε όλα, μπεσαλής, ωραίος!...
Μέχρι τα μπούνια, για χάρη σου και με τα πανωτόκια ακόμα, μου φόρτωσες το χρέος!...
Δολίως, ακόμα και με την βίζα καρτούλα, μου τα πήρες ούλα!
Τώρα, δεν μας έμεινε, δεν υπάρχει, πια, ούτε τρύπια δεκαρούλα!...
Αυτή, η Αγγέλλω πείσμωσε, με αυτά, αυτή δεν χωρατεύει και τα δανικά της, με τόκο υπερημερίας, με πείσμα, με επιμονή, πίσω γυρεύει!…
Έκαναν, με συμβουλάτορες τρανούς, οι ηγέτες του λαού μας, συμβούλια, διαβούλια... Αυτοί οι τρανοί που λένε πως τον λαό, τον κόσμο, κυβερνούνε και με ασφάλεια στο δρόμο της ευτυχία, τους οδηγούνε, την προκοπή να δούνε, στο βράχο, να μη γκρεμοτσακιστούνε!...
Και όμως, αυτοί, αυτά, τώρα, όπως φαίνεται τα κάνουνε, στο δήθεν, δήθεν...
Στο τάχα,τάχα!...
Και τα άλλα... είχανε αποφασίσει και βάλανε στην σάκα!...
Για την πάρτη τους όπως λένε, της Φραγκιάς οι βουλευτές, είχαν και έχουν για αυτά από νωρίς φροντίσει.
Τον δημόσιο μπεζαχτά όπως τους καταγγέλλουν έχουν ξαφρίσει!..
Τον έχουν, εξαφανίσει…
Τώρα κάνουνε αυτοί, αυτά, στο δήθεν,δήθεν, για τον λαό τους, και άλλα έχουν στο μυαλό τους…
Το ότι και ότι!...
Από νωρίς, το είχανε και το έχουν ρίξει στο σορλόπι, στο γλέντι, στο φαγοπότι!…
Όπως, αυτά, τα ίδια, κάνανε ανενόχλητοι [α] και οι πρώτοι!...
Και ολομερής, ολονυχτίς, χορτάτοι κοιμούνται, αντάμα, σε αναπαυτικό κρεβάτι!….
Με επιμέλεια περίσσια, φροντίσανε κρυφίως, για την πάρτι τους, κυρίως!...
Λέγεται, δεν ξέρω, αν αληθεύει, αυτά πως τα κάνουνε και τα έχουν κάνει από καιρό, χέρι, χέρι, χωρίς να τους παίρνουνε χαμπέρι, πολύ πριν το προπέρσινο καλοκαίρι.
Και από λίγο, λίγο, στέλνανε έξω, τα λεφτά τους, τον κόπο της λαμογιάς τους.
Στην Ελβετία… στην Φραγκιά… τους!..
Τα ασφαλίζανε τα ευρά τους!...
Για τα στερνά τους!...
Και όλοι εμείς, δουλεύουμε, πληρώναμε, πληρώνουμε και θα πληρώνουμε, για την λεβεντιά τους!...
Και όπως λέγεται, δεν ξέρω αν αληθεύει, από Ελληνικής καταγωγής, βουλευτή της Ελβετίας, εκεί, έχουνε, όλα τα λαμόγια το ευρώ τους, για το καλό το δικό τους.
Είπανε και λένε, για την δύσκολη την ώρα, να έχουνε και εκεί, το κάτι τις τους...
Για βόλεψη δική τους!...
Να δείξουνε στο λαό την προκοπή τους!...
Για να επαινεθεί, [ όσοι είναι βουλευτές,] ως εκπρόσωποι του λαού, στις εκλογές η εξυπνάδα τους, η διαγωγή τους!...
Είπανε με την λογική, την δική τους, να κάνουνε και κάνανε το κάτι τις τους.
Και ίδρυσαν εκεί Α.Ε εταιρία, πολιτικών και αρχόντων, με τίτλο, Κάβα, Καβάντζα!... Να έχουνε και εκεί, πολυτελή τα ράντζα!...
Και τώρα λένε:
Ας τους, αυτούς, τον λαό, στο ζόρι, στην ανέχεια, στην λάντζα!...
Όλοι τους[ οι άλλοι] μαζί, τώρα, οι καλοί και τα λαμόγια, συσκεφτήκανε, το αποφασίσανε, και είπανε, το χρέος, να το ανακυκλώσουνε, χωρίς τίποτα αυτοί να πληρώσουνε.
Εμείς, είπανε, μέσα στην βουλή για να ανακυκλωθούμε, μήπως, έτσι στο μπέρδεμα, όλοι μας, σαν φιλαράκια, μαζί, σωθούμε.
Και μια κυρία τρανή με το τρανό το μυαλό, και με την πολύ, την περίσσια την γνώσει, αυτή, είπε και υποσχέθηκε, πως τον λαό θα σώσει…
Δυνατά το λέει με σθένος , με πολύ, η λίγο μένος, το χρέος, δεν το λογαριάζουμε, δεν το αναγνωρίζουμε, σαν να είναι ο αλογάριαστος, ο αλαργινός και ο ξένος…
Και με της μιας, είπε, το διαγράφουμε, με μένος!....
Ότι γράφει το τεμπεσίρι, με το σφουγγάρι σβήνει και τίποτα δεν αφήνει!..
Σβού ου…. Σβού …
Μια κλωτσιά του δίνει.
Και με κλωτσιά, στον ξένο , πήγαινε έξω, όξω, χρέος!..
Του λέει, λέμε!...
Εμείς το διαγράφουμε τους είπε και μη, μας ενοχλείτε, μη μας ανακατεύουνε εμάς, με διακανονισμό και δόση...
Δεν σας χρωστάμε, δεν πληρώνουμε, ούτε γρόσι…
Σε όλους καλάρεσε αυτό που είπε!..
Αυτό,αμέσως να γίνει, το χρέος να σβήσει, ίχνος να μην αφήσει!...
Σβου,ου, σβου,ου μπούρπερη, μπουρλότο να γίνει, και για πάντα στα κιτάπια να μην υπάρχει, να φύγει..
Και για να σβήνει!...
Να το ανατινάξουμε να το κάψουμε, αμέσως τώρα, με Δημητσανήτικη μπαρούτι και βενζίνη...
Έλα μου, όμως, που αυτή δεν το σβήνει!..
Και όλο μας λέει, μας φοβερίζει,πως άλλα να φάμε, δεν μας δίνει!…
Και ένας νοήμων, Έλληνας, Ευρωπαίος ξύπνιος, τσαχπίνης, είπε:
Ονειρεύεται!...
Κοιμάται αυτή, αφήστε την, στο ύπνο της!..
Αυτή, το χρέος, της Μιχαλούς της, να ξύνει…
Αφήστε την, αφήστε την, μόνο βοηθήστε την, στο άλλο πλευρό, να γύρει!..
Γυρίστε την!...
Τώρα όμως συναγερμός, πρέπει να γίνει!...
Για τον κόσμο, για τον λαό!..
Ναι!..
Είναι τώρα, η ώρα της οδύνης!!...
Βάλτε, ένα χέρι, ένα χεράκι, πατριώτες, χωρικοί, με φιλότιμο, με μεράκι...
Όλοι μαζί, μικροί μεγάλοι…
Να βγάλουμε, από την λάσπη, το βουβάλι!...
Αφού οι πιστικοί δεν φυλάγανε από τον οχτρό, τον κίνδυνο με το πιστόλι!..
Βοηθάτε τώρα όλοι!..
Τώρα στην δύσκολη… Αυτοί, οι πιστικοί στο κίνδυνο, λουμώξανε, λακίσαμε, κρυφθήκανε!...
Χωρίς να ιδούν το λύκο φοβηθήκανε, το άφησαν το βουβάλι και έπεσε μέσα… στο βούρκο, μέσα, βαθιά στην λάσπη.
Βοηθάτε - βοηθάτε από όσο μπορεί και δεν μπορεί, ο καθένας μας, όλοι μας, όλος ο κόσμος μαζί, να το βγάλουμε…
Όλος ο κόσμος, ο ντουνιάς, ο λαός, πρέπει να βοηθήσει!
Το βουβάλι, να μη ψοφήσει!...
Για να μας ζήσει!...
Να το έχουμε να οργώσουμε το χωράφι!...
Για να βγει, από την Γη, χρυσάφι!...
Και με τους πειστικούς, για λίγο ας τους κάνουμε, νισάφι…
Με αυτούς έχουμε καιρό, αν λέμε πως έχουμε μυαλό, θα λογαριαστούμε!...
Και αν πάνε στις εκλογές για την βουλή!...
Με βούληση, με βόλι, πρέπει να πληρωθούνε…
Να τιμωρηθούνε!..
Για να το θυμηθούμε!… Όλοι!...
Αυτή, η απιστία τους, η ατιμία τους, αυτή, αυτό, το φέρσιμό τους, δεν σβήνει, θα δούμε τι θα γίνει… Δεν πρέπει να είναι για καλό τους!...
Ας μην... δεν είναι τούτη η ώρα, τώρα, η ώρα, για βιασύνη!...
Ας επικρατήσει σωφροσύνη!...
Πρέπει όμως, να ανοίξει γρήγορα, τα μάτια της η δικαιοσύνη!...
Και όταν ιδούμε και από ιδούμε, πως δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε και για να μη τρελαθούμε, βοήθεια από τα συνεταιράκια φιλότιμο, δεν έχουνε για να σωθούμε!... Τότε…
Την μπιστόλα, τις οβίδες του Ρούπελ, τις ξεχασμένες, στην αστράχα, θα χρειαστούμε….
Αυτή, η Αγγέλλω από μόνη της, πόλεμο που θα θέλαμε, με όπλα και οβίδες για τα χρωστούμενα...
Δεν έχει στο νου της, δεν μας κάνει...
Μόνο φοβερίζει, τσαλαμακάει.
Σκέφτηκα, μην είναι καλύτερα, άμα πολύ μας ζορίσει και ζοριστούμε, εμείς στο δήθεν, στην μύτη της, ως κώνωψ ανωφελής, να της χωθούμε…
Μήπως στο τσίμπημα, τσιμπήσει και έρθει να μας χτυπήσει!...
Τότε αμέσως έξυπνα, να της ειπούμε, {μολών λαβέ…} πάρτε τα όλα...
Μαζί, και πρώτα-πρώτα από όλα, το χρέος…
Χωρίς, καθόλου δέος!…
Και το μποστάνι!... της πολιτικής, στην πολιτική!
Όποιος, με δανεικά το πήρε, το είχε, το έχει και το κατέχει δεν το καλλιέργησε, δεν το πλήρωσε, και έκανε με τα δανεικά τον τζάμπα, μάγκα… το χάνει!...
Ο φτωχός λαός, δεν είχε δεν έχει υπόφερε, υποφέρει, θα υποφέρει, δεν χάνει!..
Επειδή αυτή, είναι έξυπνη και πονηρή, αυτή σε τέτοιους μπελάδες, δεν πέφτει, δεν μπλέκει!..
Μέχρι εδώ, Ελλάς λέει και μη παρέκει...
Αφήστε τις εξυπνάδες, αυτές, τις κουζουλάδες.
Τότε εμείς οι έξυπνοι, οι πονηροί, με δούρειο ίππο πρέπει να κάνουμε την δουλειά μας...
Για ασφάλεια δικιά μας…
Νομίζω από το Ρούπελ ως κειμήλιο, έχουν μείνει δύο, τρεις, σφαιρούλες και μία Ιταλική αραβίδα.
Στο δήθεν διάγγελμα να στείλουμε, ίδιο απαράλλαχτο, με το τότε, το δικό της.
Στα λόγια, να είναι τα ίδια, όχι όμως οι πράξεις και να τις λέμε:
Να υπακούσει στις βουλές μας,το χρέος να διαγράψει, με της μιάς τις οφειλές μας!...
Άλλωστε, της κηρύττουμε τον πόλεμο εδώ και τώρα...
Χωρίς, να παρέλθει η ώρα!..
Στην εδώ πρεσβεία της, με την σφεντόνα και τον μπαμ, της σπάμε με προσοχή μεγάλη ένα μικρό, μικρό τζαμάκι, για τσαλιμάκι...
Και τότε αυτοί που έχουνε φιλότιμο, απερίσκεπτα, αμέσως θα στείλουν αεροπλάνα , τανκς, μαζί με κάνα δύο πυραύλους.
Και όταν μας ρίξουν την πρώτη ντουφεκιά μη τυχόν και βρεθεί κανένας… μαλακός στα χέρια και το όπλο του να σηκώσει....
Αλλά, σε οπλή αλόγου, γρήγορα να πάει να λουμώξει...
Και με το μπαμ και μπούμ μόνοι τους, αυτό στιγμής, το χρέος μας θα σβήσουν!....
Και θα ηρεμήσουν!….
Θα έρθει να μας καταλάβει!...
Εμείς, τότε θα είναι η καλύτερή μας!..
Θα βρούμε την βόλεψή μας!..
Βάλαμε τον διάβολο, στο μπουκάλι!..
Έξυπνα θα παραδοθούμε, για να σωθούμε…
Θα την φορτώσουμε να αναλάβει τα βερεσέδια.
Και ας την να παλεύει με τα δεφτέρια!...
Για να τα βγάλει σε πέρας, να ησυχάσει το κεφάλι [μας], να ηρεμίσει ο νους μας.
Από τον χρεωμένο λαό, τον φτωχό χρεοφειλέτη, το χρέος του, μόνο μπορείς να του πάρεις!…
Η το κεφάλι!...
Και άστη νε μετά εδώ να μένει, να τραβιέται….
Αφού τα άλλα που πρέπει, αρνιέται!...
Μα αυτή, τίποτα!…
Μας κάνει η Αγγέλλω, την ζόρικη, στο ίσιο δρόμο δεν πάει.
Σε αυλακιά, δεν σιάζει, δεν πέφτει.
Τότε την πήραμε και λίγο, λίγο με το άγριο, της δείξαμε και το περίστροφο!...
Αυτή, με μας γελάει, και μας λέει:
Πως, αυτό μοιάζει με… κολοστρόκι, που παίζουν τα παιδιά, στις μπούλες, τις απόκριες. Μα και αληθινό να είναι, είναι άδειο!...
Και πως να είναι γιομάτο;…
Θα είναι;.. Με τι;…
Με τις δικές μας, τις δανεικές τις σφαίρες;…
Αυτές που σας δώσαμε;...
Από αυτές!...
Καμία δεν φροντίσατε, δεν κρύψατε, δεν υπάρχει!… Δεν τις έχετε!...
Μα, τόσο μυαλό είχατε και έχετε… μας παραγγέλνει, μας λέει:
Ούτε και από αυτές, που προσφάτως σας δανείσαμε, δεν έχετε, δεν φυλάξατε, δεν κρατήσατε, ούτε την μία!... για την κακιά την ώρα!...
Και τώρα ποιος σας φταίει και ποιος σας δίνει;..
Δεν υπάρχουν, τώρα κορόιδα…
Όλες τις ρίξατε, στα όπα!...
Στο γάμο του καραγκιόζη!..
Της στείλαμε μήνυμα σκληρό, και με παραγγελιά σκληρή μεγάλη της είπαμε, της λέμε: Τα λόγια της, λίγο- λίγο να μαζέψει, να μαλακώσει!..
Θα έρθει η ώρα και η στιγμή πικρά, θα το μετανιώσει!..
Δεν μας κάνει χάρη…
Το ότι, περπατάμε αντάμα, μαζί, αυτή, να το έχει σε καμάρι!!.
Και ακόμα περισσότερο της λέμε, να μη μας φοβερίζεις...
Aυτό, πολύ στο φιλότιμο μας, μας στοιχίζει...
Γιατί κάτι ακόμα από το καλό το φαγητό, το φαγοπότι που της προσφέραμε τότε και τώρα μοσχοβολάει, και από το ψητό, μυρίζει….
Και με εμάς, να μη τα βάζεις...
Δεν ξέρεις καλά, τα τέτοια να διαβάζεις!...
Να μάθει να γνωρίζει, που για αυτά, ορίζει, προσβάλει, βρίζει και φοβερίζει…
Φοβερίζεται;...
Προσβάλλεται;...
Υβρίζεται;...
Ο Πλάτωνας;... Ο Αριστοτέλης;.. Ο Σωκράτης;…
Που ξέρει να χαμογελά, ξέρει να υπομένει, και με το χαμόγελο να πεθαίνει;
Όταν, το ήθος, την αρετή, το αγαθό υπηρετεί, και στην αθανασία της ψυχής προσμένει;...
Πιότερο, είναι τιμή σε αυτόν, σε αυτήν, σε σένα....
Αυτοί λένε,να περπατάς, αντάμα με μένα!..
Και για όποιον σφόδρα επιθυμεί να περπατά, ηθικά, ξωπίσω τους, μαζί τους, μαζί μας. Κλείνεται η πόρτα, σε Αυτούς;…
Όποιος, τα τέτοια, αυτά, τα κάνει, τι άλλο περιμένει;…
Πνευματικά, ψυχικά, ηθικά πεθαίνει!
Σκέψου το, θυμήσου!...
Ότι κάπου εδώ στην Ελλάδα το έχουνε, το έχουμε, και βρίσκεται κρυμμένο του, Αχιλλέα το φαρμακερό το δόρυ.
Αυτό το ξέρουν όλοι!...
Και του Μέγα Αλέξανδρου, η εξυπνάδα, η κουλτούρα, η τόλμη!...
Και στην πολύ την δύσκολη,την ώρα, αν χρειαστεί εφεδρικά θα ανασυρθεί, από τον λαό, του Ηρακλή, η ρώμη!...
Τότε θέλεις, δεν θέλεις, στην διδαχή της φιλοσοφία αυτών, θα ακούσεις, και θα υπακούσεις!...
Θα υποκλιθείς, οικειοθελώς, η με το ζόρι!...
Αυτή βουρλίστηκε πολύ, [δεν θυμάται την τότε μεγάλη βασίλισσα την μάνα του ….,] με τις παραγγελιές που ακούει…
Από αυτά, τα τέτοια, τα φιλοσοφήματα τα ξέχασε, δεν τα χαμπαριάζει, μας λέει κατάμουτρα ότι δεν μας λογαριάζει!
Και με πείσμα τα δανεικά γυρεύει ,μας λέει, δικά της είναι και δεν τα ζητιανεύει.
Να της ξεχρεώσουμε, να της δώσουμε τα δανικά της, αυτά που λένε και γράφουνε, τα κιτάπια τα δικά της.
Να αφήσουμε τα χούγια, τα τσάπια και μη της κάνουμε πια άλλες φιγούρες, άλλα τσαλιμάκια!...
Γιατί!..
Με αυτά που τους χρωστάμε, θα μας κάνει, που δεν θα έχουμε, ούτε μπουκιά ψωμί να φάμε!….
Και να αφήσουμε μας λέει, και όσο ακόμα είναι καιρός, να κόψουμε τα όπα, γιατί θα πέσει στην κεφαλή μας, με το στειλιάρι, η σιώπα!...
Και ίσως να έχει δίκιο που αυτά, τα δανεικά, με πείσμα να ζητάει, δεν πρέπει όμως να μας τυραννάει!..
Δεν φταίει αυτή, για το κατάντημα μας, ας είχαμε εμείς, τα μυαλά μας!...
Πάψε Αγγέλλω, Αγγελικούλα να απειλής, μη μας τα λες απότομα, αυτά ούλα και έλα στα λογικά σου, κοντεύει, όπου να είναι, θα έρθει και εσένα η σειρά σου…
Μάζεψε τα λόγια σου [θε να] και θα σου κοντύνουν τα φτερά σου!...
Εμείς λεφτά, τώρα δεν έχουμε, να πάρεις τα δικά σου.
Εσύ μας πλάνευες τότε και μας έστελνες μάρκα, λεφτά!..
Να ξεριζώσουμε την ελιά της Αθηνάς!..
Να κόψουμε τα δέντρα!..
Να ξεριζώσουν τα αμπέλια του Βάκχου!...
Του Διονύσου τις σταφίδες!..
Να μείνουν χέρσα τα μποστάνια!...
Για να μας πουλάς εσύ, τα προφαντά, να βγεις στην επιφάνεια!...
Για θυμήσου, για σκέψου το και λογικέψου λίγο, λιγάκι…
Τότε θα θυμηθείς και θα σε πιάσει το φιλότιμο, θε να σε πιάσει, όπως τότε, στο γλέντι των συναλλαγών, το μεράκι!...
Σκέψου, θυμήσου…
Πως και εμείς κάποτε, δανεικά, σου δώσαμε να φας, να ζήσεις και πίσω να τα γυρίσεις!...
Τα γύρισες;
Την μία, μας τα πήρες, το απόθεμά μας!...
Το χρυσό!...
Με τα τανκς και με το ζόρι, μας άδειασες το πορτοφόλι!...
Οφειλόμενα σε χρυσό ήταν αυτά τα χρωστούμενα!...
Θυμάσαι;…
Αυτά που τότε υπόγραψες και είπες, τώρα, να περάσει η κακή η ώρα, η μπόρα…
Η περίσταση...
Μας είπες θα έρθει και η καλή η εποχή η ώρα!..
Και εμείς σαν φίλοι έμπιστοι, τίμιοι, καλοί, μπεσαλίδες, φανήκαμε σε σένα μερακλήδες…
Και στην περίστασή σου, ήρθαμε και γενήκαμε και με το χρυσό μας ακόμα, αρωγοί σου!...
Να στυλώσει το ήθος σου να αποκασταθεί η τιμή σου!...
Και σήκωσες, εσύ το κορμί σου!..
Αυτά τα χρωστούμενα τα γράψαμε με το τεμπεσίρι, το σφουγγάρι να τα σύρει.
Τα γράψαμε πίσω από την πόρτα… για ρώτα!...
Και πέρασε από τους δικούς μας τους τρανούς από λύπηση τους, στην καταστροφή σου, το σβηστήρι, στο τεμπεσίρι από την πόρτα!
Σαν πρώτα!...
Τα αφήσαμε αυτά στο φιλότιμο σου!...
Για είναι η σκέψη, ο σκοπός, δικός σου!..
Την άλλη φορά για να σμίξεις με την αδελφή σου, να αδελφώσεις, για να σωθείς και άλλα, σου τα δώσαμε και σε σώσαμε… και τώρα αντί το ευχαριστώ, μας κάνεις τον σκληρό… Τον καμπόσο!...
Δεν θυμάσαι Αγγελικούλα μου, πως τώρα, προηγουμένως, προσφάτως, από τα δανεικά, μαζί προφανώς, τα τρώγαμε σε προφαντά, ακράτως.
Με την κάρτα την βίζα αγκαλίτσα, πηγαίναμε βολτίτσα!...
Τότε, για θυμήσου!...
Στο άνετο είμαστε και οι δυο μας, χωρίς πολλές σκοτούρες στο μυαλό μας.
Ούτε σκέψεις και καπρίτσια, δεν είχες τότε, καμία τέτοια πονηρίτσα…
Καθόλου, μα καθόλου!
Τώρα ακόμη, ακόμα, εσχάτως , σε Μπεμ βέ και Μερτσέντες μας έκανες, με έκανες, μας πούλαγες με ενθάρρυνση, να είμαι γεμάτος…
Μαζί, σε καζίνο, καμπαρέ, τα φάγαμε ούλα…
Τότε κάναμε χαρούλα!...
Για να φανώ σε ,σε, φιλότιμος, ασκελής, σε όλα, μπεσαλής, ωραίος!...
Μέχρι τα μπούνια, για χάρη σου και με τα πανωτόκια ακόμα, μου φόρτωσες το χρέος!...
Δολίως, ακόμα και με την βίζα καρτούλα, μου τα πήρες ούλα!
Τώρα, δεν μας έμεινε, δεν υπάρχει, πια, ούτε τρύπια δεκαρούλα!...
Αυτή, η Αγγέλλω πείσμωσε, με αυτά, αυτή δεν χωρατεύει και τα δανικά της, με τόκο υπερημερίας, με πείσμα, με επιμονή, πίσω γυρεύει!…
Έκαναν, με συμβουλάτορες τρανούς, οι ηγέτες του λαού μας, συμβούλια, διαβούλια... Αυτοί οι τρανοί που λένε πως τον λαό, τον κόσμο, κυβερνούνε και με ασφάλεια στο δρόμο της ευτυχία, τους οδηγούνε, την προκοπή να δούνε, στο βράχο, να μη γκρεμοτσακιστούνε!...
Και όμως, αυτοί, αυτά, τώρα, όπως φαίνεται τα κάνουνε, στο δήθεν, δήθεν...
Στο τάχα,τάχα!...
Και τα άλλα... είχανε αποφασίσει και βάλανε στην σάκα!...
Για την πάρτη τους όπως λένε, της Φραγκιάς οι βουλευτές, είχαν και έχουν για αυτά από νωρίς φροντίσει.
Τον δημόσιο μπεζαχτά όπως τους καταγγέλλουν έχουν ξαφρίσει!..
Τον έχουν, εξαφανίσει…
Τώρα κάνουνε αυτοί, αυτά, στο δήθεν,δήθεν, για τον λαό τους, και άλλα έχουν στο μυαλό τους…
Το ότι και ότι!...
Από νωρίς, το είχανε και το έχουν ρίξει στο σορλόπι, στο γλέντι, στο φαγοπότι!…
Όπως, αυτά, τα ίδια, κάνανε ανενόχλητοι [α] και οι πρώτοι!...
Και ολομερής, ολονυχτίς, χορτάτοι κοιμούνται, αντάμα, σε αναπαυτικό κρεβάτι!….
Με επιμέλεια περίσσια, φροντίσανε κρυφίως, για την πάρτι τους, κυρίως!...
Λέγεται, δεν ξέρω, αν αληθεύει, αυτά πως τα κάνουνε και τα έχουν κάνει από καιρό, χέρι, χέρι, χωρίς να τους παίρνουνε χαμπέρι, πολύ πριν το προπέρσινο καλοκαίρι.
Και από λίγο, λίγο, στέλνανε έξω, τα λεφτά τους, τον κόπο της λαμογιάς τους.
Στην Ελβετία… στην Φραγκιά… τους!..
Τα ασφαλίζανε τα ευρά τους!...
Για τα στερνά τους!...
Και όλοι εμείς, δουλεύουμε, πληρώναμε, πληρώνουμε και θα πληρώνουμε, για την λεβεντιά τους!...
Και όπως λέγεται, δεν ξέρω αν αληθεύει, από Ελληνικής καταγωγής, βουλευτή της Ελβετίας, εκεί, έχουνε, όλα τα λαμόγια το ευρώ τους, για το καλό το δικό τους.
Είπανε και λένε, για την δύσκολη την ώρα, να έχουνε και εκεί, το κάτι τις τους...
Για βόλεψη δική τους!...
Να δείξουνε στο λαό την προκοπή τους!...
Για να επαινεθεί, [ όσοι είναι βουλευτές,] ως εκπρόσωποι του λαού, στις εκλογές η εξυπνάδα τους, η διαγωγή τους!...
Είπανε με την λογική, την δική τους, να κάνουνε και κάνανε το κάτι τις τους.
Και ίδρυσαν εκεί Α.Ε εταιρία, πολιτικών και αρχόντων, με τίτλο, Κάβα, Καβάντζα!... Να έχουνε και εκεί, πολυτελή τα ράντζα!...
Και τώρα λένε:
Ας τους, αυτούς, τον λαό, στο ζόρι, στην ανέχεια, στην λάντζα!...
Όλοι τους[ οι άλλοι] μαζί, τώρα, οι καλοί και τα λαμόγια, συσκεφτήκανε, το αποφασίσανε, και είπανε, το χρέος, να το ανακυκλώσουνε, χωρίς τίποτα αυτοί να πληρώσουνε.
Εμείς, είπανε, μέσα στην βουλή για να ανακυκλωθούμε, μήπως, έτσι στο μπέρδεμα, όλοι μας, σαν φιλαράκια, μαζί, σωθούμε.
Και μια κυρία τρανή με το τρανό το μυαλό, και με την πολύ, την περίσσια την γνώσει, αυτή, είπε και υποσχέθηκε, πως τον λαό θα σώσει…
Δυνατά το λέει με σθένος , με πολύ, η λίγο μένος, το χρέος, δεν το λογαριάζουμε, δεν το αναγνωρίζουμε, σαν να είναι ο αλογάριαστος, ο αλαργινός και ο ξένος…
Και με της μιας, είπε, το διαγράφουμε, με μένος!....
Ότι γράφει το τεμπεσίρι, με το σφουγγάρι σβήνει και τίποτα δεν αφήνει!..
Σβού ου…. Σβού …
Μια κλωτσιά του δίνει.
Και με κλωτσιά, στον ξένο , πήγαινε έξω, όξω, χρέος!..
Του λέει, λέμε!...
Εμείς το διαγράφουμε τους είπε και μη, μας ενοχλείτε, μη μας ανακατεύουνε εμάς, με διακανονισμό και δόση...
Δεν σας χρωστάμε, δεν πληρώνουμε, ούτε γρόσι…
Σε όλους καλάρεσε αυτό που είπε!..
Αυτό,αμέσως να γίνει, το χρέος να σβήσει, ίχνος να μην αφήσει!...
Σβου,ου, σβου,ου μπούρπερη, μπουρλότο να γίνει, και για πάντα στα κιτάπια να μην υπάρχει, να φύγει..
Και για να σβήνει!...
Να το ανατινάξουμε να το κάψουμε, αμέσως τώρα, με Δημητσανήτικη μπαρούτι και βενζίνη...
Έλα μου, όμως, που αυτή δεν το σβήνει!..
Και όλο μας λέει, μας φοβερίζει,πως άλλα να φάμε, δεν μας δίνει!…
Και ένας νοήμων, Έλληνας, Ευρωπαίος ξύπνιος, τσαχπίνης, είπε:
Ονειρεύεται!...
Κοιμάται αυτή, αφήστε την, στο ύπνο της!..
Αυτή, το χρέος, της Μιχαλούς της, να ξύνει…
Αφήστε την, αφήστε την, μόνο βοηθήστε την, στο άλλο πλευρό, να γύρει!..
Γυρίστε την!...
Τώρα όμως συναγερμός, πρέπει να γίνει!...
Για τον κόσμο, για τον λαό!..
Ναι!..
Είναι τώρα, η ώρα της οδύνης!!...
Βάλτε, ένα χέρι, ένα χεράκι, πατριώτες, χωρικοί, με φιλότιμο, με μεράκι...
Όλοι μαζί, μικροί μεγάλοι…
Να βγάλουμε, από την λάσπη, το βουβάλι!...
Αφού οι πιστικοί δεν φυλάγανε από τον οχτρό, τον κίνδυνο με το πιστόλι!..
Βοηθάτε τώρα όλοι!..
Τώρα στην δύσκολη… Αυτοί, οι πιστικοί στο κίνδυνο, λουμώξανε, λακίσαμε, κρυφθήκανε!...
Χωρίς να ιδούν το λύκο φοβηθήκανε, το άφησαν το βουβάλι και έπεσε μέσα… στο βούρκο, μέσα, βαθιά στην λάσπη.
Βοηθάτε - βοηθάτε από όσο μπορεί και δεν μπορεί, ο καθένας μας, όλοι μας, όλος ο κόσμος μαζί, να το βγάλουμε…
Όλος ο κόσμος, ο ντουνιάς, ο λαός, πρέπει να βοηθήσει!
Το βουβάλι, να μη ψοφήσει!...
Για να μας ζήσει!...
Να το έχουμε να οργώσουμε το χωράφι!...
Για να βγει, από την Γη, χρυσάφι!...
Και με τους πειστικούς, για λίγο ας τους κάνουμε, νισάφι…
Με αυτούς έχουμε καιρό, αν λέμε πως έχουμε μυαλό, θα λογαριαστούμε!...
Και αν πάνε στις εκλογές για την βουλή!...
Με βούληση, με βόλι, πρέπει να πληρωθούνε…
Να τιμωρηθούνε!..
Για να το θυμηθούμε!… Όλοι!...
Αυτή, η απιστία τους, η ατιμία τους, αυτή, αυτό, το φέρσιμό τους, δεν σβήνει, θα δούμε τι θα γίνει… Δεν πρέπει να είναι για καλό τους!...
Ας μην... δεν είναι τούτη η ώρα, τώρα, η ώρα, για βιασύνη!...
Ας επικρατήσει σωφροσύνη!...
Πρέπει όμως, να ανοίξει γρήγορα, τα μάτια της η δικαιοσύνη!...
Και όταν ιδούμε και από ιδούμε, πως δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε και για να μη τρελαθούμε, βοήθεια από τα συνεταιράκια φιλότιμο, δεν έχουνε για να σωθούμε!... Τότε…
Την μπιστόλα, τις οβίδες του Ρούπελ, τις ξεχασμένες, στην αστράχα, θα χρειαστούμε….
Αυτή, η Αγγέλλω από μόνη της, πόλεμο που θα θέλαμε, με όπλα και οβίδες για τα χρωστούμενα...
Δεν έχει στο νου της, δεν μας κάνει...
Μόνο φοβερίζει, τσαλαμακάει.
Σκέφτηκα, μην είναι καλύτερα, άμα πολύ μας ζορίσει και ζοριστούμε, εμείς στο δήθεν, στην μύτη της, ως κώνωψ ανωφελής, να της χωθούμε…
Μήπως στο τσίμπημα, τσιμπήσει και έρθει να μας χτυπήσει!...
Τότε αμέσως έξυπνα, να της ειπούμε, {μολών λαβέ…} πάρτε τα όλα...
Μαζί, και πρώτα-πρώτα από όλα, το χρέος…
Χωρίς, καθόλου δέος!…
Και το μποστάνι!... της πολιτικής, στην πολιτική!
Όποιος, με δανεικά το πήρε, το είχε, το έχει και το κατέχει δεν το καλλιέργησε, δεν το πλήρωσε, και έκανε με τα δανεικά τον τζάμπα, μάγκα… το χάνει!...
Ο φτωχός λαός, δεν είχε δεν έχει υπόφερε, υποφέρει, θα υποφέρει, δεν χάνει!..
Επειδή αυτή, είναι έξυπνη και πονηρή, αυτή σε τέτοιους μπελάδες, δεν πέφτει, δεν μπλέκει!..
Μέχρι εδώ, Ελλάς λέει και μη παρέκει...
Αφήστε τις εξυπνάδες, αυτές, τις κουζουλάδες.
Τότε εμείς οι έξυπνοι, οι πονηροί, με δούρειο ίππο πρέπει να κάνουμε την δουλειά μας...
Για ασφάλεια δικιά μας…
Νομίζω από το Ρούπελ ως κειμήλιο, έχουν μείνει δύο, τρεις, σφαιρούλες και μία Ιταλική αραβίδα.
Στο δήθεν διάγγελμα να στείλουμε, ίδιο απαράλλαχτο, με το τότε, το δικό της.
Στα λόγια, να είναι τα ίδια, όχι όμως οι πράξεις και να τις λέμε:
Να υπακούσει στις βουλές μας,το χρέος να διαγράψει, με της μιάς τις οφειλές μας!...
Άλλωστε, της κηρύττουμε τον πόλεμο εδώ και τώρα...
Χωρίς, να παρέλθει η ώρα!..
Στην εδώ πρεσβεία της, με την σφεντόνα και τον μπαμ, της σπάμε με προσοχή μεγάλη ένα μικρό, μικρό τζαμάκι, για τσαλιμάκι...
Και τότε αυτοί που έχουνε φιλότιμο, απερίσκεπτα, αμέσως θα στείλουν αεροπλάνα , τανκς, μαζί με κάνα δύο πυραύλους.
Και όταν μας ρίξουν την πρώτη ντουφεκιά μη τυχόν και βρεθεί κανένας… μαλακός στα χέρια και το όπλο του να σηκώσει....
Αλλά, σε οπλή αλόγου, γρήγορα να πάει να λουμώξει...
Και με το μπαμ και μπούμ μόνοι τους, αυτό στιγμής, το χρέος μας θα σβήσουν!....
Και θα ηρεμήσουν!….
Θα έρθει να μας καταλάβει!...
Εμείς, τότε θα είναι η καλύτερή μας!..
Θα βρούμε την βόλεψή μας!..
Βάλαμε τον διάβολο, στο μπουκάλι!..
Έξυπνα θα παραδοθούμε, για να σωθούμε…
Θα την φορτώσουμε να αναλάβει τα βερεσέδια.
Και ας την να παλεύει με τα δεφτέρια!...
Για να τα βγάλει σε πέρας, να ησυχάσει το κεφάλι [μας], να ηρεμίσει ο νους μας.
Από τον χρεωμένο λαό, τον φτωχό χρεοφειλέτη, το χρέος του, μόνο μπορείς να του πάρεις!…
Η το κεφάλι!...
Και άστη νε μετά εδώ να μένει, να τραβιέται….
Αφού τα άλλα που πρέπει, αρνιέται!...
Την Φίλη μας την Αμερική, ας την αφήσουμε για ρεζέρβα...
Να είναι στο μπες, στο έβγα…
Αυτή νομίζω, πως την φιλία μας, από καρδιάς την θέλει, και δεν μας κοροϊδεύει.
Να είναι στο μπες, στο έβγα…
Αυτή νομίζω, πως την φιλία μας, από καρδιάς την θέλει, και δεν μας κοροϊδεύει.
Αυτή με αυτά, δεν χωρατεύει.
Την αφορμή γυρεύει!..
Να μας κάνει μια μικρή, μικρή, δικής της επαρχεία!..
Για να έχει και εδώ, την εξοχική της κατοικία…
Την αφορμή γυρεύει!..
Να μας κάνει μια μικρή, μικρή, δικής της επαρχεία!..
Για να έχει και εδώ, την εξοχική της κατοικία…
Και αν όλα αυτά δεν γίνουνε, τότε, κλάψτε με την μοίρα μας και με το ριζικό μας...
Τότε θα είναι μεγάλο κακό, του λαού, δικό μας.
Τότε...Τότε...
Σαν την στερνή ελπίδα, παρακαλάτε όλοι μαζί, με κερί και λιβάνι...
Το Θεό, της Ελλάδας, το χέρι του να βάλει...
Αυτόν τον Θεό!..
Αυτός, που δεν αφήνει στην Ελλάδα, το φιλότιμο να πεθαίνει!...
Και από τον λήθαργο, το ήθος, το φιλότιμο, ξυπνάει!...
Το πνεύμα ανασταίνει!...
Στο πνεύμα, η Ελλάς, ποτέ δεν πεθαίνει!...
Γιάννης Στ Βέργος{ Γορτύνιος}
12.12.2011
ΥΓ.Τα χρόνια που θα έρθουν θα είναι δίσεκτα, δύσκολα, μαύρα και αραχνιασμένα!...
Ας πούμε και μια αλήθεια, που ηγέτες, οι πολιτικοί δεν την λένε και τον λαό δεν συμβουλεύουνε, για να μη πεινάσει.
Εγώ από όσα καταλαβαίνω μια συμβουλή στους νέους δίνω, καλά να βάλουν στο μυαλό τους:
Να αυξήσουνε όσο μπορούν περισσότερο τις γνώσεις τους, την γη τους να την καλλιεργούνε, και στην αυλή του σπιτιού, να θρέφουνε μια κατσίκα, ένα ζευγάρι κότες, και μια κουνέλα!..
Τότε θα έχουνε στο σπιτικό τους πάντοτε επάρκεια και αυτάρκεια.
Ποτέ δεν θα πεινάσουν
Αφιερώνεται:
Στη στερνή ελπίδα!!...
Στους ηθικούς πνευματικούς,ανθρώπους!
Στο φιλότιμο του λαού!!!..
Τότε θα είναι μεγάλο κακό, του λαού, δικό μας.
Τότε...Τότε...
Σαν την στερνή ελπίδα, παρακαλάτε όλοι μαζί, με κερί και λιβάνι...
Το Θεό, της Ελλάδας, το χέρι του να βάλει...
Αυτόν τον Θεό!..
Αυτός, που δεν αφήνει στην Ελλάδα, το φιλότιμο να πεθαίνει!...
Και από τον λήθαργο, το ήθος, το φιλότιμο, ξυπνάει!...
Το πνεύμα ανασταίνει!...
Στο πνεύμα, η Ελλάς, ποτέ δεν πεθαίνει!...
Γιάννης Στ Βέργος{ Γορτύνιος}
12.12.2011
ΥΓ.Τα χρόνια που θα έρθουν θα είναι δίσεκτα, δύσκολα, μαύρα και αραχνιασμένα!...
Ας πούμε και μια αλήθεια, που ηγέτες, οι πολιτικοί δεν την λένε και τον λαό δεν συμβουλεύουνε, για να μη πεινάσει.
Εγώ από όσα καταλαβαίνω μια συμβουλή στους νέους δίνω, καλά να βάλουν στο μυαλό τους:
Να αυξήσουνε όσο μπορούν περισσότερο τις γνώσεις τους, την γη τους να την καλλιεργούνε, και στην αυλή του σπιτιού, να θρέφουνε μια κατσίκα, ένα ζευγάρι κότες, και μια κουνέλα!..
Τότε θα έχουνε στο σπιτικό τους πάντοτε επάρκεια και αυτάρκεια.
Ποτέ δεν θα πεινάσουν
Αφιερώνεται:
Στη στερνή ελπίδα!!...
Στους ηθικούς πνευματικούς,ανθρώπους!
Στο φιλότιμο του λαού!!!..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου