Ο λαγός και ο Βουλευτής

Ανήμπορος γύρισε από την μαστοριά ο μάστορας ο Σ....
Μία δύο ημέρες άντεξε δεν μπόρεσε παραπάνω, υπέφερε, έπεσε στο κρεβάτι.
Από την χώρα έστειλε και έφερε τον γιατρό να έρθει για να τον γιάνει.
Ήρθε,  τον εξέτασε  ο γιατρός, έδωσε τις οδηγίες του μαζί και τα γιατρικά του.
Να φύγει η αρρώστια γρήγορα από  κοντά του, από τον άρρωστο να πάει μακριά του. 
Σε άγρια βουνά,  σε ανήμερα, άγρια ρουμάνια. 
Τις οδηγίες έδωσε ο γιατρός,  καλά να τις τηρήσει και αν σε μια βδομάδα το κακό επιμένει δεν υποχωρήσει στην Αθήνα στο νοσοκομείο  χωρίς άλλο, πρέπει να μετακομίσει.
Παίρνει, πίνει τα φάρμακα ο άρρωστος,  καθώς ο γιατρός ορίζει .

Ο Κώστας- Μάγκας και το πέρασμά του απο το Κοπανάκι της ορεινής Τριφυλίας

 Αναδημοσίευση
Πηγή: komianos.wordpress.com

ΛΑΓΚΑΔΙΑΝΟΙ ΠΕΤΡΑΔΕΣ ΕΠΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ, Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΔΕΞΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΩΣΤΑ - ΜΑΓΚΑΣ

Ο μάστρο Πανάγος  – Κατσιάπης ήρθε στο Κοπανάκι, από το χωριό Σέρβου ένα  από τα χωριά στα Λαγκάδια Αρκαδίας. Γύρω στο 1947, σαν τον Δημήτρη Κοντούλη ή γνωστό σαν “Μήτσο – Μάστορα”, τα αδέλφια τους Καρβουνίδες, τον Χρήστο Κωνσταντόπουλο, και τόσους άλλους, τον καιρό που στο Κοπανάκι και στις γυρω περιοχες, οι φαμελιάριδες άρχιζαν δειλά – δειλά να κτίζουν τα σπιτικά τους. Σέρνοντας μαζί του  όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή,  ένα τσούρμο μαστόρους, βοηθούς, καμιά δεκαπενταριά γαϊδουρομούλαρα, τα απαραίτητα εργαλεία για το σπάσιμο, το σκάλισμα και το κτίσιμο της πέτρας.

Νέμεσις και ο Νόμος

Ορφικός Ύμνος
Εσένα τη Νέμεση καλώ,
τη βασίλισσα την πανίσχυρη,
μέσω της οποίας αποκαλύπτονται οι πράξεις των θνητών ανθρώπων,
την αιώνια, την αξιοσέβαστη, με την απεριόριστη όραση,
εκείνη που αγαλιάζει με το ορθό και το δίκαιο
[...]σε κάθε θνητό είναι γνωστή η επιρροή σου,
και οι άνθρωποι βογγούν πίσω από τα δίκαια δεσμά σου,
γιατί κάθε σκέψη καλά κρυμμένη στο μυαλό,
ξεκάθαρα αποκαλύπτεται στη θέα σου.
[...] Έλα ευλογημένη και ιερή Θεά, εισάκουσε την προσευχή μου,
και βάλε στη φροντίδα σου τη ζωή του πιστού σου,
την αγαθοεργή σου βοήθεια δώσε στην ώρα της ανάγκης,
και άφθονη ισχύ στη δύναμη της λογικής,
τις σκέψεις τις ασεβείς, τις αλαζονικές και τις χαμερπείς διώξε μακριά

H ρομφαία του αγγέλου πρέπει να καταπέσει εις την κεφαλή κάθε κοινωνικού κακοποιού. Ο Νόμος της κοινωνίας! Η δικαιοσύνη, δεν πρέπει να είναι τυφλή… ή αλλήθωρη!... Πρέπει να βλέπει και να βλέπει πολύ καλά,και να ενεργεί άμεσα!... Να επανέλθει η θανατική ποινή για να έρθει το δίκιο στην θέση του, να μη παίζουμε με τη κοινωνία! Την τιμωρία!... Να την επιβάλει ο νόμος της κοινωνίας και όχι η κοινωνία… Διότι η κοινωνία μπορεί να είναι και να γίνει πολύ ποιο σκληρή και ασυγκράτητη!... { Και τότε θα κρύβονται και οι Θεοί!...}

Η Κολιτσίνα

Καλημέρα Θοδωρή.
Καλημέρα Πανάγο.
Σαν καλή μέρα μου φαίνεται σήμερα, ήθελα να πάω στο αμπελάκι για κλάδεμα και μου φάνηκε πως θα το έπιανε βροχή και δεν πήγα. Όπως σε βλέπω και με βλέπεις, μου φαίνεται πως τζάμπα την έχασα την μέρα…
Έλα καημένε μου, δεν χάνεται ο καιρός, όλος μπροστά μας είναι, η μία μέρα κολλητά στην άλλη πάει.
Ναι αλλά έπιασε ο Μάρτης κοντεύει να βγει η σαρακοστή και το αμπελάκι είναι ακλάδευτο και τι κρασί θα πιούμε, Πανάγο;
Και εγώ ήθελα να πάω να βοηθήσω στη στάνη… Βαρέθηκα, όλο τα ίδια και τα ίδια, είδα και την ημέρα έτσι και είπα να βγω από νωρίς στην αγορά, να συμμαζέψω και τούτα τα παλιάρβυλα να τους βάλλω καμιά προκαδούρα στο τσαγκάρη, να περάσει η κακιά εποχή, να ιδώ και κανένα φίλο καλό, να τα ειπούμε λιγάκι, να πιούμε κανά κατρούτσο, γιατί ο καιρός διαβαίνει και το αμπελάκι εκεί θα μείνει και τα κουδούνια στην στάνη θα κτυπάνε και εμείς θα φύγουμε Θοδωρή και δεν θα ειδωθούμε…
Και άρχισε ο γέρο Παγάγος να σιγοτραγουδάει το ποιο κάτω τραγούδι:
<< Αρρώστησα δεν ειδωθήκαμε, παντρεύτηκα δεν ήρθες, πεθαίνω δεν με είδες!... Τι να σε κάνω πια, για πατριώτη, για συγγενή, για φίλο, για κουμπάρο;… Τι σε θέλω που σε έχω;…>>

Έτσι χτίστηκαν οι εκκλησιές των Λαγκαδίων

Αναδημοσίευση
Πηγή: ιστοσελίδα inarcadia.gr
http://www.inarcadia.gr/dd/lagadia/lagadiaekklis.htm

25 του Μάρτη 1808. Για πρώτη φορά στις Λαγκαδιές χτυπάνε τα σήμαντρα απ' τις δυο ολοκαίνουργιες εκκλησιές και φλογίζουν τις ψυχές των σκλαβωμένων ραγιάδων. Μια γρια ρωτάει ένα παλικάρι:

Ο ιερός ναός των Παμμεγίστων Ταξιαρχών.
Το έργο ολοκληρώθηκε
 σε σαράντα μέρες
χάρις στην εξυπνάδα του Δεληγιάννη.

 Πώς βαρούνε, γιε μου, τούτες οι καμπάνες! Δεν έχω  ακουστά στη ζωή μου τέτοιες φωνές! Πέτρες ραΐζει το σκούξιμό τους! Λες ν' αναζούπησε ο ραγιάς;" 

"Αλήθεια, γερόντισσα. Η κραυγή τους φτάνει στα μεσούρανα! Φαίνεται πως έφτασε πια η ευλογημένη ώρα της λευτεριάς. Οι παλιότουρκοι που κάθονται στο σβέρκο μας κάπου τετρακόσια χρόνια, είναι πια καιρός να προγκίξουνε από τ' άγια μας χώματα και να πάνε από κει που ήρθανε. Φωνή λαού, οργή Θεού!"

Τιμή και δόξα στο Γερο - Ντεληγιάννη - Μοραγιάννη, άρχοντα του Μοριά, με τη γεμάτη ελληνικό αίμα καρδιά του, που εμπνεύστηκε αυτό το έργο. Τιμή και δόξα και στους λαγκαδινούς μαστόρους, που με το πυρωμένο καμίνι της ψυχής τους, την απαράμιλλη τέχνη τους πάνω στην πέτρα, το στέρεο σαν κάστρο μυαλό τους και τη σβελτοσύνη που η πίστη τους την έκανε ... απίστευτη, υψώσανε στον ήλιο τις δυο τρανές και θαμαστές εκκλησιές, το Μάρτη του 1808.