Σήμερα, στις 22 του Γενάρη του 2013, έφυγε, ένας από τους φίλους μας
τους καλούς, από τους άριστους, ο
καλύτερο, στο ήθος, στην τιμή, στο
φιλότιμο, στην πραότητα, στην καλοσύνη.
Ο Γιάννης ο Παπαθωμόπουλος {ο Εικοσιμίας}.
Ο ήρεμος, ο γαλήνιος, ο συνετός, ο αγαπητός στους φίλους του.
Στους αγαπημένους
του, στους δικούς του, ο νοικοκύρης…
Σε
όλους τους φίλους του, που πίσω μείναμε, περισσότερο θα μας λείψει…
Το χαμόγελο
του, η σύνεση, η καλοσύνη…
Όμως σε όλους
μας, τους φίλους του, από εκεί ψηλά, μας λέει μας παραγγέλνει:
Πως η ζωή εδώ στην Γη είναι βραχεία, αυτό πρέπει να καταλάβουμε, αυτό έχει μεγάλη σημασία!...
Εσύ φίλε, συμμαθητή, συνάδελφε, πατριώτη και
κουμπάρε, σεμνός ήρθες στην ζωή, με το χαμόγελο στα χείλη.
Και έτσι το όρισε ο Θεός, με θάρρος, γελαστός να φύγεις!...
Ήσουνα πάντοτε γελαστός, κακία δεν είχες μέσα σου, αγάπαγες τον κόσμο, τον
ντουνιά και την καλή κουβέντα, για όλους την έλεγες, χωρίς τσιγκουνιά, αβέρτα!…
Στους φίλους σου, αυτό, που νόμιζες ωφέλιμο, για αυτούς καλό να είναι, τίποτε δεν
κράταγες κρυφό, μυστικό, να μη το μάθουν και αυτοί να ωφεληθούνε!…
Όλους μας, μας ήθελες μαζί, στην προκοπή να
πορευτούμε!...
Στο σχολειό που πηγαίναμε στο χωριό μας, Σέρβου της Γορτυνίας
και ύστερα στο γυμνάσιο Λαγκάδια- Δημητσάνα, ότι ήξερες και από την γραμματική, της άλγεβρας τις λύσεις, και στα άλλα παιδιά, στους συμμαθητές μας, μας
τις έλεγες, τους βοήθαγες να τις μάθουν, για να πάρουν και αυτοί από τον
δάσκαλο, τον καθηγητή και τον καλό βαθμό τους, κοντά στον δικό σου.
Τίποτα από
τις γνώσεις σου, δεν κράταγες κρυφά, μόνο για τον εαυτόν σου.
Δεν φοβόσουνα μη σου τις πάρουνε οι άλλοι, και σου αδειάσει
το κεφάλι!… Το μυαλό σου!...
Μόνος σου,
απλόχερα, με χαρά τις έδινες και το να
τις δίνεις, το είχες για καμάρι !
Είχες και αυτή την χάρη!..
Ήταν ικανοποίηση στον εαυτόν σου τις γνώσεις
σου να δίνεις, την προκοπή του νου σου. Γιατί ήσουν σίγουρος πως σου έκοβε το νιονιό σου!... Δεν ήταν στέρφο το
μυαλό σου!...
Πάντοτε το νέο, από το καλό
το καλύτερο έβρισκες, και πρότεινες, στην δουλειά σου και ήσουν σε όλους,
η συμπάθεια τους .
Από την διοίκηση της τράπεζας εκτιμήθηκες, για την δουλειά σου, και ανέβηκες
ψηλά, σεμνά, επάξια, ολάκαιρη την ιεραρχία!...
Ας είχες την καταγωγή από την φτωχή επαρχία!..
Αλλά εσύ, σε αυτά, δεν έδινες
και τόση σημασία… Αυτά τα ξέρουν μόνο οι
λίγοι!...
Ήξερες από όλους να αγαπιέσαι!...
Δεν ήσουν αχάριστος!... Και για το
νερό ακόμα, είχες την υποχρέωση, και απέδιδες ευγνωμοσύνη!..
Ήσουν σεμνός,
είχες ταπεινοσύνη!... Δεν σου άρεσε η κομπορρημοσύνη….
Ήσουν λιτός, απλός στους τρόπους σου, ολιγαρκείς, αυτάρκεις στην ζωή σου!...
Και για αυτά έχεις εκτίμηση από τους συναδέλφους σου, τους
φίλους, τους συμμαθητές, τους συγγενείς σου.
Και από όλη την κοινωνία, τους
πατριώτες σου, που ήσαν όλοι τους δίπλα σου, κοντά σου, τώρα {που δεν σε έχουν
ανάγκη} όλοι, νέοι, μεστοί, παρόντες!….
Ήσουνα φίλος πιστικός, με όλους
καλοσυνάτος, εργατικός, τίμιος,
φιλότιμος με ντομπροσύνη!...
Αυτή την
οσμή τώρα που έφυγες, εδώ, στην Γη, στην
ζωή, παρακαταθήκη αφήνεις!...
Τι νομίζεις πως είναι φίλε μου η ζωή;…
Αγέρας
είναι με τις οσμές που φέρνεις!... Στον ερχομό σου… στην περπατησιά σου…
Η ζωή
είναι της μιάς στιγμής η χαρά!...
Της
ζωής η ελπίδα…
Η ευτυχία της μιάς στιγμής η απόλαυση, της μιάς στιγμής της
χαράς η γαλήνη!....
Και ο αγέρας που ανασαίνεις!.
.Η ζωή είναι ο σεβασμός , η
εκτίμηση, η αγάπη, η καλοσύνη, που παίρνεις και που δίνεις….
Στο τέλος της ζωής
τίποτα δεν μένει, από δόξα, τιμές, ομορφιά, και πλούτοι.
Μόνο των φίλων των
πιστών οι αναμνήσεις…
Το ηλιοβασίλεμα, που αγνάντευες, που αγναντεύεις με ένα
ποτήρι με κρασί στο χέρι, μόνος, η με φίλο έμπιστο και αυτό, γουλιά, γουλιά να αδειάζει!...
Άδειασε- τέλειωσε το κρασί!...
Έμεινε το ποτήρι…
Σταμάτησε και ο αγέρας, την
ανάσα!...
Τέλος-----……!
Τι έγινε;… Τι είναι;;;…
Ανάμνηση αυτών, από τους άλλους, τους φίλους!…
Με τις οσμές στο πέρασμά του ο
καθένας μας που αφήνει!…
Εσύ φίλε μου,
άφησες, οσμή, ευωδία!...
Ωραία παρακαταθήκη!...
Από περίσσιο φιλότιμο, αγάπη,
εργατηκότητα, τιμιότητα, ήθος και ντομπροσύνη!...
Ας μας
αξιώσει ο Θεό, τέτοια, να αφήσουμε στην κοινωνία, στο τέλος της ζωής μας και
εμείς οι άλλοι…
Αφιερώνεται:
Στην μνήμη του, από τον φίλο, τον συμμαθητή, τον πατριώτη, τον συνάδελφο, τον κουμπάρο
του.
Γιάννης Στ Βέργος{Γορτύνιος}
