Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Το πάθημα των εκλογών-

Από την πολιτική που δεν αποπιανόμουνα πολύ, τώρα πολλοί με ερωτούν, νομίζοντας πως  και εγώ ξέρω.
Θέλουν  τώρα στα δύσκολα να τους πω  το κάτι...
Πως να ξεμπερδευτούν που είναι μπερδεμένοι... Από αυτά που αυτοί τους λένε, στα ΜΜΕ που ακούνε και βλέπουν...
Τότε νόμιζα πως κάτι και εγώ ήξερα καλά να κάνω.
Να ψηφίζω, χωρίς φανατισμός και πάθος, αλλά με σύνεση και σωφροσύνη, πάντα για το καλό , την πρόοδο της κοινωνίας, της Χώρας, του Έθνους, της Πατρίδας.
Αλλά... τώρα;...
Ενώ εγώ με αυτή την σκέψη ψήφιζα, ψηφίζω, τον καλόν κατά την γνώμη μου ηγέτη,   για το καλό της κοινωνίας,  όμως αυτός άλλα είχε και έχει κατά νου του....
Τώρα ύστερα από τα πολλά παθήματα, πολύ  καλά αρχίζω το κάτι τις να καταλαβαίνω....
Το ότι, τίποτα από αυτά δεν σκαμπάζω.... Ούτε από αυτά που στα ΜΜΕ αυτοί τσαλαμακάνε..
Τι να πω στον άλλον;....
Που νομίζει πως έχω γνώση, έχω το καλό στα χέρια μου  και δεν του δίνω από λίγο;...
Και ήμουνα και είμαι πάντοτε μπερδεμένος,και εξ απατημένος, λες και μπερδεύτηκα με τον βάτο, σε έρμο τόπο....

Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

Θεόδωρος Δηλιγιάννης- ο κορδονάρχης

 ο κορδονάρχης-Γορτύνιος πολιτικός 

Αναδημοσίευση: Μυγδαλιά Αρκαδίας

                                   
Ο  Γορτύνιος  πολιτικός  Θεόδωρος  Δηλιγιάννης  σχημάτισε  την  πρώτη  του  κυβέρνηση  στις  1  Μαΐου  1885  μετά  από  την  εκλογική  του  νίκη. Η  πολιτική  του  υπήρξε  ο  αντίποδας  της  πολιτείας  του  Τρικούπη. Σύμβολο  του  κόμματός  του  ήταν  το  κορδόνι, και  θα  εξηγήσω  γιατί.
Στις  παραμονές  των  εκλογών, ο  Δηλιγιάννης  εθεωρείτο  ως  ο  καλύτερος  μάγειρας  της  προεκλογικής  «κουζίνας». Ασυναγώνιστος  στο  είδος  του, χάιδευε  στις  προεκλογικές  ημέρες, περισσότερο  τους  φίλους  που  δεν  είχαν  υπουργοποιηθεί, ανανέωνε  τις  παλιότερες  υποσχέσεις  που  δεν  εκπληρώθηκαν, και  δικαιολογούσε  τις  παραλείψεις  με  τη  συνηθισμένη  του  έκφραση:
«Δυστυχώς, υπουργικάς  αμάξας  δεν  διαθέτομεν  περισσοτέρας  των  έξ!!»

Σάββατο 10 Μαΐου 2014

Το κλάμα

Όλος ο κόσμος κλαίει, δακρύζει… 
Και η φύση κλαίει την άνοιξη για να δημιουργήσει!... 
Κλαίει, δακρύζει το κλαδί να ανθίσει! 
Δακρύζει πρώτα, πρώτα, η νέα  πηγή το γάργαρο νερό να βγάλει!… 
Να μας χαρίσει!...
Δακρύζει και η μάνα που θα πρωτογεννήσει!...
Το μικρό παιδάκι μόλις γεννηθεί και αυτό κλαίει!... 
Γιατί; 
Για το φόβο της ζωής; 
Ή για τον άγνωστο  τον κόσμο; 
Το παιδάκι κλαίει,  κλαίει σίγουρα για της μάνας του το γάλα!… 
Ένα δάκρυ, ένα κλάμα, ένα χαμόγελο, είναι η ζωή!….