Τότε οι ρίζες της παιδείας, είχαν πολλαπλές πίκρες.....
Η Ντόραινα - η Σταύραινα και τα παιδιά του χωριού μου δοκίμασαν από δαύτες....
Πίκρα, πίκρα, πίκρα..... Μα στο τέλος!!!.....
Απέξω μοναχή στο σκαλοπάτι της αυλόπαρτας καθότανε σούρουπα η Βασίλω η Ντόραινα σκυφτή συλλογισμένη.
Επιταγή περίμενε από την ξενιτεμένο άντρα της, που ήταν για καζάντι, στην ξενιτιά,δεν ήρθε η επιταγή για να πορευτεί η οικογένεια και ήταν πικραμένη…
Πριν τρεις ημέρες πέρασε από το χωριό ο ταχυδρόμος από του Παλούμπα καβάλα στην ψαριά φοράδα, πέρασε την καλημέρισε, μα τίποτα δεν της αφήνει…
Στο ακόνι βάρεσε την σάλπιγγα για να τον ακούσουν όλοι στο κάτω χωριό, γράμματα, μηνύματα και επιταγές να πάρουν από τους ξενιτεμένους τους μαστόρους, και κάπου- κάπου να πάρουν κανένα δέμα και την μονέδα όσοι ήσαν τυχεροί και είχαν δικούς τους ανθρώπους στην Αμερική, και αλλού, που αυτοί είχαν φιλότιμο και είχαν την έγνοια τους για δαύτους….
Εκεί καθόταν η Βασίλω και τα παιδιά της με τα άλλα παιδιά παίζανε στο δρόμο…. Δεν άκουγε η βασίλω τις φωνές των παιδιών ούτε έβλεπε μπροστά της….