Το αστείο...Χααα...Χααα...

Με το καλό, με το μαλακό την πάμε την συγγένισσα μας, την Ενωμένη. Ευρώπη, την δικιά μας  και με τα χαϊδέματα, τα καλοπιάσματα την θεία Αγγέλλω. 

Μα αυτή τίποτα…
Μας κάνει η θεία Αγγέλλω, την ζόρικη,
στο ίσιο δρόμο δεν πάει.
Κολλάει  όλο στην κόλαρη στο πλάι.
Σε αυλακιά δεν σιάζει, δεν πέφτει.
Τότε την πήραμε και λίγο, λίγο με το άγριο,
της δείξαμε και το  πιστόλι.
Για να φοβηθούνε όλοι

Αυτή  με μας γελάει, και μας λέει:
Χααα..Χααα..., 
Αυτό μοιάζει με κωλοστρόκι
που παίζουν τα παιδιά, στις μπούλες, τις απόκριες.
Μα και αληθινό να είναι, είναι άδειο!...
Και πως να είναι γιομάτο;…
Θα είναι;.. Με τι;…
Με  τις δικές μας, τις δανεικές τις σφαίρες;…
Που σας δώσαμε;...
Από αυτές!...  Καμία δεν υπάρχει…
Δεν τις έχετε!...
Μα, τόσο μυαλό είχατε και έχετε…
Μας παραγγέλνει, και μας λέει:

Ούτε και από αυτές, που προσφάτως σας δανείσαμε, δεν έχετε, δεν φυλάξατε, δεν κρατήσατε, ούτε την μία.
Για την κακιά την ώρα!...
Ποιος σας δανείζει τώρα;;;

Έλα και πάλι στη Γή

Zacharoula Gaitanaki

Ιδέες, αξίες, φθαρήκαν στο χρόνο,
ο πόνος αντάμωσε, τον άνθρωπο μόνο.
Χωρίς ιδανικά και πίστη στο Θεό,
μακριά απ' τη σωτηρία και τον λυτρωμό.
Χριστέ μας, κατέβα και πάλι στη Γη,
το Χέρι άπλωσέ μας, γεμάτο στοργή.
Στη Φάτνη μια νύχτα να γεννηθείς,
ο Πρόδρομος πάντα μιας νέας αρχής.
Κοντά Σου οι ανθρώποι, να Σε ακούνε,
να τους Διδάσκεις, να Σου μιλούνε,
να Σε κρατάνε σφιχτά απ' το χέρι,
αχ, ν' ανατείλει και πάλι τ' Αστέρι...
Όχι Πιλάτος, Καϊάφας και Άννας,
ούτε πορεία στο Γολγοθά,
να πάψει να κλαίει η Άγια Σου η Μάνα,
τα δάκρυα να γίνουν Αγάπης φιλιά.
Ούτε Ιούδας, ούτε και όχλος,
στρατιώτες, χλαμύδα, στεφάνι φριχτό.
Μόνο ένας Ύμνος ο κόσμος όλος,
σε Σένα που Πόνεσες πολύ στο Σταυρό!
Έλα και πάλι, Χριστέ μας, στη Γη,
το βλέμμα Σου ρίξε, όλο στοργή.
Κι αν Σε πικράναν ανθρώποι κακοί,
τα χρόνια αλλάξαν και οι καιροί.
Πεθάναν οι Ιούδες κι οι Γραμματείς
κι όσοι επιζούνε, θέλουν να ΄ρθεις.

ΖΑΧΑΡΟΥΛΑ ΓΑΪΤΑΝΑΚΗ
(ποίημα γραμμένο στην Ηλιούπολη, πριν 30 περίπου χρόνια).
["ECE HOMO", painting by ANTONIO CISERI.]

Δείτε περισσότερες αντιδράσεις

Τραπεζιτικές θύμισες12345

Παλαιότερος συνάδελφος ο Κώστας, καλώς υπάλληλος, έξυπνος με αναπτυγμένες, κοινωνικές τις δημόσιες σχέσεις.
Ανέβηκε σύντομα την ιεραρχία της τράπεζας και έγινε διευθυντής μεγάλων καταστημάτων.
Μικρός υπάλληλος ο Γιάννης, ξεκίνησε στην τράπεζα από νυχτοφύλακας στο δεύτερο υπόγειο της τράπεζας.
Τι φύλαγε;
Φύλαγε την νύχτα τα αρχεία, τα παραστατικά των εγγράφων των τραπεζικών συναλλαγών, μη πάθουν καμιά απρόβλεπτη ζημιά, φωτιά, βραχυκύκλωμα ρεύματος, πλημμύρα, απρόβλεπτη καταστροφή .Φύλαγε τα καλά τριπλοαμπαρωμένα θησαυροφυλάκια της τράπεζας, εκεί όπου φυλάσσονταν όλα τα αξιόγραφα της τράπεζας, τα αποθεματικά, τα ταμιακά διαθέσιμα, τα χρυσά, τα κειμήλια και ότι είχε ιδιαίτερη αξία. Τις θυρίδες ιδιωτών που φυλάσσονται χρυσαφικά, ασημικά και ότι για κάθε ιδιώτη αποτελεί και έχει χρηματική, ή συναισθηματική αξία.
Εκεί στο δεύτερο υπόγειο που ο αέρας και το φως ήταν λίγος- λιγοστός, λειψός και περίσσιο το σκοτάδι, το ημίφως, και πληθώρα από κατσαρίδες, παρόλα τα μέτρα απολύμανσης που ελάμβανε η τράπεζα. Εκεί φύλαγε την νύχτα ξάγρυπνος ο Γιάννης και ανά μισή ώρα περνούσε από τα σημεία με το ωρολόγιο στο χέρι, εκεί στα σημεία που ήταν αριθμημένα τα κλειδιά και με το κλειδί κλείδωνε το ωρολόγιο και αυτό κατέγραφε την ώρα που πέρασα και έκανα έλεγχο, από το  κάθε σημείο και ότι ο χώρος ήταν σε απόλυτη ασφάλεια και τάξη.
Εκεί στο δεύτερο υπόγειο μου άρεσε, ήταν πολύ καλά για εμένα. Το χειμώνα είχε ικανοποιητική ζέστη και το καλοκαίρι ωραία δροσιά.

Κυριακή των Βαϊων

Ο χρήστης Γιάννης Βέργος κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστηZacharoula Gaitanaki.
"Να βρει ξανά η χώρα μας την αξιοπρέπειά της,

στα ξένα να μην φεύγουνε, τα άξια παιδιά της."

· 

"Να βρει ξανά η χώρα μας την αξιοπρέπειά της

Zacharoula Gaitanaki

Χθες στις 10:39 π.μ. · 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Σαν σήμερα υποδέχτηκαν, τον Ιησού με βάγια,
τη μέρα εορτάζουμε κι ας είμαστε "ναυάγια"!

Γιατί έτσι που κατάντησε, η δύστυχη πατρίδα,
το μέλλον μας διαγράφεται δίχως χαρά κι ελπίδα!

Προς τον δικό του Γολγοθά, καθένας μας βαδίζει
και μέσα στην ψυχούλα του, σ' Ανάσταση ελπίζει.

Να βρει ξανά η χώρα μας την αξιοπρέπειά της,
στα ξένα να μην φεύγουνε, τα άξια παιδιά της.

Μα ως εκείνη τη στιγμή, δεν έχει ο δρόμος βάγια,
μόνο ολούθε συναντώ, ανθρώπινα ναυάγια...

Όσο κι αν είναι οι στίχοι μου, "σκληροί" και λυπημένοι,
να ξέρετε η καρδούλα μου πως τη Λαμπρή προσμένει!

ΖΑΧΑΡΟΥΛΑ ΓΑΪΤΑΝΑΚΗ
(Ζώνη Αρκαδίας, 1/4/2018).